Banner place 4 free 

 
Naar Homepage
 

Geboren voor één cent
Kinderleed op de voormalige Nederlandse Antillen (Curaçao)

een cent small


Hoofdstuk 3:6
 


Wat is er mis in deze instanties

Door de weinig contacten die we hadden met de instanties, vroegen we ons wel eens af, of er werkelijk om 
het kind gegeven werd. Erger nog, er waren gevallen waarvan alleen de dienstdoende rechercheur iets wist 
en was het dan ook zo, dat kinderen totaal afhankelijk van ons waren. 

Er is een geval geweest dat we met twee kinderen inkopen aan het doen waren en ze zouden 3 dagen bij ons 
blijven. Na enkele uren dat de kinderen bij ons waren en de rechercheur wist dit, werden we gebeld op onze 
portable door een politie agent. We werden door oma beschuldigd want die had aangifte gedaan voor 
kidnapping! Wij vanuit de stad als een gek gereden naar het bureau kinder- en zedenpolitie, maar niemand 
wist van iets. Toen hebben we op eigen initiatief de reis maar vervolgd naar oma en de kinderen daar afgezet. 
Later bleek, dat moeder onder invloed van drugs oma in paniek had gebracht door te vertellen, dat haar
kinderen door vreemde mensen waren opgepikt. De dienstdoende rechercheur die van ons geval afwist, 
was onbereikbaar en heeft pas later de zaak opgeklaard. Situaties die niet mogelijk zouden zijn, als alles 
geregistreerd zou zijn. 

Een vreemde gedachte en nog meer vreemde voorvallen deden zich voor. Want, ondanks de steun die we 
hadden van deze recherche afdeling, was er nauwelijks een instantie die zich nog verder met iets bemoeide. 
Maatschappelijke werkers hebben we zelden of nooit gezien, laat staan dat ze ooit de situaties bekeken. 
Alleen, heel af en toe als de zaak te zwaar werd, schoof de kinderbescherming bij via een van de weinig 
werkelijk betrokken medewerkers. Verder hebben we in al die jaren nauwelijks met een bureau contact gehad, 
laat staan mensen gezien. 

De instanties die er zijn, lijken werkelijk niets te willen doen, of misschien kunnen ze niets doen omdat ze niet 
kundig zijn in hun werk. Als je daar komt of een zaak voorlegt, dan is het eerste wat je hoort, dat ze het druk 
hebben! Nou, we hebben het allemaal druk, maar deze kinderen hebben het nodig om geholpen te worden, 
op dat moment en geen weken, maanden, jaren later! Als je ziet hoe log het er aan toe gaat, dan kun je het 
onderstaand verhaal misschien geloven.

Op een gegeven moment hadden we een kind dat totaal was dolgedraaid. We hadden al vele testen laten 
doen en er was geen touw aan vast te knopen. Het was een chaos en op dit eiland konden er drie zogenaamde 
kinderpsychologen niet uitkomen. Overigens, geen wonder, want later bleek dat deze mensen werkelijk niet 
de capaciteit bezaten om deze gevallen aan te kunnen. Nu pas is er kennelijk één persoon die dit kan klaren, 
na al die jaren. Maar dat even tussendoor. We zaten met dit kind en er was maar één mogelijkheid, het kind 
naar Nederland sturen en het daar laten behandelen. We konden ons boeltje niet pakken want er waren 
meerdere kinderen die om hulp vroegen en we hadden beide ons inkomen op dit eiland. Dus, we moesten een 
passende oplossing vinden. Oplossingen komen altijd op het juiste moment toen een tante van dit kind zich 
meldde en wel bereid was om het voogdijschap over te nemen in Nederland. Zo konden ze dan verder gaan 
werken aan dit kind. Wij naar de kinderbescherming en daar kregen we toch de wind van voren, omdat we het 
kind zomaar dumpten. We hebben zware gesprekken moeten voeren, politie rapporten overlegd en nog waren 
wij die slechte stiefouders. Op een gegeven moment was het weer mis met dit kind. We belden de 
kinderbescherming op om te komen kijken, zodat ze met eigen ogen konden zien wat de problemen met dit kind 
waren. Natuurlijk hadden ze weer eens geen tijd en lieten ze ons met het probleem zitten. Natuurlijk niet, want 
dan moesten ze uit hun airco kamers komen. Ik werd zo kwaad dat ik tegen de directeur zei, dat ik direct naar 
de stad zou komen en dit kind met kettingen aan hun poort zou vastketenen. Dat om iedereen te laten zien hoe 
laks zij zijn en werkelijk weinig om kinderen geven. Na deze uitspraak kreeg ik een grote scheldpartij te horen, 
maar binnen drie dagen waren alle papieren geregeld, gestempeld door hen en de rechter! Dit kind kon 
eindelijk naar Nederland en daar geholpen worden! 

Deze kinderbescherming was werkelijk niet voor de kinderen. De kinderbescherming was toen in handen van 
mensen, die veelal van een airco hielden en van hun macht. Alles wat er gedaan werd, werd gedaan door enkele 
mensen die een hart en ziel hadden. Juist die mensen zijn ook allemaal vertrokken bij deze dienst. Of deze 
kinderbescherming nog draait, weet ik momenteel niet omdat we er zelden of nooit nog iets van hen horen. 
Wel weet ik dat er meerdere instanties bijgekomen zijn. Wel allemaal natuurlijk zwaar gesubsidieerd en maar 
weinig mensen die daar te vinden zijn die werkelijk voor de kinderen opkomen! Instanties die dan net naar 
buiten komen, als je weer eens van de daken gaat schreeuwen hoe het hier op het eiland aan toe gaat. Juist die 
instanties, die pretenderen iets te doen maar nooit thuis zijn als de nood werkelijk aan de man komt.

Deze instanties hebben het altijd zo druk dat er nooit tijd is. Juist in deze hoek van de maatschappij moet het 
zo zijn, dat er per minuut ingegrepen kan worden en snel gehandeld moet worden. De situaties kunnen zeer 
urgent zijn, zeker als je ziet wat een kinder- en zedenpolitie ooit tegenkomt. Het kind heeft al veel leed 
meegemaakt en zit niet op te wachten dat er eindeloos gesold wordt met hem. We hebben zeer veel 
meegemaakt, maar het meest opmerkelijke was dat de instanties altijd weg, bezig of onbereikbaar waren. 
Voor de kinderen? Nee, alleen als er persberichten waren en dat ze zo op de voorgrond kunnen komen. 
Als je gaat zien wat er werkelijk gedaan wordt voor de kinderen, dan is het in en in triest. Want, wat wordt er 
werkelijk gedaan voor hen? Nou, als ik ga kijken en spitten in het geheel wat pretendeert iets te doen, dan kan 
ik tot een treurig geheel komen. HET GAAT BIJ DE INSTANTIES NIET OM DE KINDEREN! Het gaat om eer, 
ego en om op de voorgrond te komen. Treurig, zeer treurig dat de werkelijkheid zo is. Nu weet ik dat ik velen 
tegen de schenen schop, want we hebben diverse instanties, diverse tehuizen, maar wat gebeurt er werkelijk 
daar? Het gaat zeer veel om de subsidies die daarachter zitten! Ja, mensen, want met arme kindertjes valt veel 
geld te verdienen. Er wordt altijd maar gezegd, “Er is geen geld”. Nou, er is een zee aan geld maar deze 
belandt NIET bij de kinderen! De vele subsidies verdwijnen veelal! Veelal, stel ik hier, want er komt wel wat 
terecht bij de kinderen, want anders zouden ze stuk voor stuk sterven. Maar, als je ziet wat er blijft hangen bij 
de besturen, huren van panden en de vele medewerkers, val je nu ter plekke van je stoel! Veelal zijn het 
vrijwilligers die de zaak draaiend weten te houden. Hun mond houdend anders worden ze ook aan de kant 
gezet en zijn deze kinderen nog meer de dupe. Triest genoeg is er weinig gekwalificeerd personeel en zijn het 
ook weer meestal familie en vrienden, die alles over de kinderen te zeggen hebben! Maar de werkelijke 
mensen, die weten hoe de vele zware probleemgevallen aan te pakken, is werkelijk op één hand te tellen. 
Dat allemaal onder het mom dat er geen geld is! Geld? 

Geld is er genoeg en we zouden aanspraak kunnen maken op grote sommen geld, als er maar werkelijk 
eens EEN project en ook werkelijk voor de kinderen opgestart werd. 

Daarom zien we dat er veel kapers op de kust zijn. Kleine projecten, die weer op hun eigen manier maar wat 
aanrommelen. Zover dat ik kon natrekken is er geen vast beleid en zijn er geen regels, om en rond de kinderen. 
Iedereen kan dat, zoals het ook veel gebeurt, op zijn eigen manier doen. Je moet blijven bedelen voor 
professionele hulp, je moet schooien bij vele particulieren als je wat meer wilt doen voor de kinderen. 
Maar een duidelijk lijn is er niet. Vele kinderen zijn ondergebracht bij vrijwilligers, bij wie de instanties niet weten 
waar ze uithangen. Dan praten we nog niet over de zeer vele probleemgevallen, waarover oma en opa of oom 
en tante zich ontfermen. Als je dat werkelijk in kaart zou brengen, dan waren we in een keer gebombardeerd 
naar een van de meest brute landen tegenover kinderen. Helaas wordt het zowel door de politiek als 
maatschappij verzwegen en zo ver mogelijk weggeduwd.

En zo komen we op het volgende hoofdstuk.




 


Het boek "Geboren voor één cent" kan vrij gedownload worden op deze pagina
http://www.place4free.com/Downloads/Books/Een_cent_free_version.pdf

Het boek "Geboren voor één cent" kan gekocht worden via deze link
Title: Geboren voor één cent ISBN  978-1-4452-6787-6
http://www.lulu.com/spotlight/baselmans
 

 

 
 
 
 
            Due to the many visitors on this website, we are experiencing some delays in answering. 
Your e-mail will be processed in the order it was received, but if you get no response to your e-mail within 3 days please write/submit again. 
Copyrights © 1993 -2014 - John Baselmans. All rights reserved. Updated Daily