2009

Onder de vlag van Nederland

Mijn vrouw en ik wonen bijna 30 jaren op het eiland Curaçao. Een eiland met grote contrasten van lief en veel leed. Het leed wat alsmaar verzwegen wordt en door een handjevol mensen opgevangen en gedragen wordt.

Doordat we vanaf het begin van ons verblijf nauw betrokken voelden met kinderen, waren we al snel in de wereld getrokken van het leed onder deze jongeren. Kinderen van 2 tot 14 jaar kwamen dagelijks bij ons over de vloer omdat we via scholen maar ook via kinder- en zedenpolitie kinderen opvingen die;
- Verkracht waren door ooms of tantes en dit jaren van hun leven hebben meegemaakt.
- Kinderen die boven ons bed stonden met een schaar of mes, totaal verward.
- Kinderen die pogingen deden om ons huis in brand te steken.
- Kinderen, zo jong dat ze waren, al verslaafd waren aan drugs en alcohol.
- Kinderen die met 11 jaar zwanger waren en al gebruikt werden in de wijk Marchena als seks slaven.
- Kinderen die zo verbitterd waren dat ze iedereen wilden doodschieten.
- Kinderen die bewerkt werden met strijkijzer of zo mishandeld waren dat ze lagen te schreeuwen van de pijn van de mishandelingen die vaders/moeders of verdere familieleden hen hadden aangedaan. Met dan een ziekenhuis dat hen niet opnam omdat er geen ouders waren die verzekerd waren of domweg geen geld was!
- Kinderen van drugsouders waarvan beide ouders die avond opgepakt werden en de kinderen op straat stonden.
- Kinderen zwervend op straat en bedelend voor wat rijst met ketchup.
- Kinderen die een gespleten persoonlijkheid hebben door alle ellende die ze al in de eerste levensjaren hebben meegemaakt.
- Kinderen verwekt door familieleden, vaders of ooms en zo een geestelijke achterstand hadden, dat ze kwamen in een lichaam van 14 jaren met een verstand van een 2 jarige.
En een langere lijst met ellende die ik u maar bespaar.

Deze kinderen vingen wij op. Ze sliepen, aten bij ons en we waren er voor hen. Na de vele noodkreten, de vele gevechten met gezagdragers en de vele politici, is er in al die jaren niet één politicus geweest die ooit werkelijk iets gedaan heeft tegen deze ellende. Kinderen die de rekening zijn van een ziek system en er niets aan kunnen doen dat zij bij dit soort ouders terecht zijn gekomen in zo’n asociaal land! Ouders wonend in krotten, verslaafd zijn en met veel pijn. ‘Mensen’ noemen ze zulke wezens maar zeker niet met een menselijk bestaan.

In de afgelopen 30 jaren hebben we zeer veel ellende gezien en zijn er vele slapenloze nachten geweest. Nachten van pijn, onmacht maar ook vele nachten van agressie. Want waar is gerechtigheid op deze wereld en hoe is het mogelijk dat dit nog kan in het Koninkrijk der Nederlanden? Een land dat pretendeert sociaal te zijn, een land met zoveel geld dat iedereen van de bevolking leeft in een zee aan luxe, zeker gezien de standaarden rond de wereld. Met zeer veel rijken, comfortabel wonend in huizen van miljoenen met dikke muren, blind voor al dat leed!
Doch het land dat dit door de vingers ziet en verstrengeld is in haar eigen politieke onvermogen. Schrijven hielp niet, roepen evenmin en schreeuwen is ook geen optie want ze zijn allemaal doof. De politiek is blind en is verstrengeld geraakt in een grote egotripperij. Even het leed weg kopen met een donatie en zo is hun zieltje rein en hun geweten schoon. Niet luisteren naar de pijn van de kinderen, die schreeuwen om hulp en schreeuwen om aandacht. Nee, kinderen van de rekening die mishandeld, verhandeld, verkracht en verstoten worden door datzelfde systeem.

Dat alles gebeurt op een eiland, Curaçao genaamd, waar een Antilliaanse vlag wappert met daarboven o zo trots de Nederlandse vlag.

Ik schaam me dat ik een Nederlander ben. Nederland dat voor al deze praktijken haar ogen sluit en alsmaar haar zieltje rein koopt over de gehele wereld. Een Nederland wat zich moest schamen dat deze zaken nog op haar eigen grondgebied gaande is.

Daarom schrijf ik deze brief, hopelijk als een laatste noodkreet, want vele jongeren zijn al verloren. Een brief voor die vele jongeren die nu geboren worden en nog erger dan beesten behandeld worden. Dat alles onder een vlag met de kleuren rood, wit, blauw. De vlag van bloed, drugs, armoede, pijn, onwil en onvermogen.

Een om hulp schreeuwende bewoner van Curaçao die u helaas geen goede Kerst en Nieuwjaar kan wensen omdat ook u dit toegelaten heeft en probeert te verzwijgen.

John H Baselmans

Voor verdere artikelen Klik HIER