09:12 April 27th 2015

Willemstad, Curaçao, 4-27-2015

Giovanni Battista Cardinal Re
Prefect, Congregation for Bishops
Piazza Pio XII, 10
00193 Vatican City, Italy, Europe

Subject: Complaint against the Diocese of Willemstad and its leader Bishop Secco
Report: "Het dictatoriaal gedrag van bisdom Willemstad" ("The dictatorial behavior of the Diocese of Willemstad")

Sir

Through this way the undersigned john; h. of the family baselmans-Oracle wants to send you a most complete possible report which the undersigned over the years has written about the Diocese of Willemstad under its leader Mgr. Secco. The report was written conscientiously and truthfully. It has become a more than 140-page document in which many abuses have been described and where we, as residents of the islands Aruba, Bonaire, Curacao, St. Maarten, St. Eustatius, Saba and under the Dutch flag, are facing with almost daily.

The complaint

Mr. Secco did a remarkable statement in the scandal about abuse which last month came up again:
"Relating to sexual abuse the Roman Catholic Church has contained procedures and rules in the Canon Law. It will use these when necessary."
This shows that Mr. Secco with his Diocese Willemstad and his second bishop Mgr. Gregg Redoblado have placed themselves above the local and international laws, AS WELL above the authority of the Vatican, of which you Pope Franciscus, are the leader.

Over the many years (since 1982) the undersigned lives on the island of Curacao, it is evident that there is much to investigate in the Diocese of Willemstad and their churches with divine "clubs". Many people are afraid of retribution, exclusion and punishment. People are condemned because they mention the nightly visits of children in a parsonage. Also noteworthy are the poor and the less fortunate who often are not really welcome and sit on the back benches of your church. If a priest gives extra attention and care to these poor souls or addicted souls, these priests will be immediately transferred to another South American country. Caring for others is a taboo among the Diocese of Willemstad.

And we have not yet considered the denial of sexual abuse of children by priests nowadays on these islands. This is clear because over the last months two priests are urgently transferred and the third one is found dead and cremated immediately!

The book is very big but undersigned hopes you get a complete picture how local church, the Diocese of Willemstad and its governance (old board) are proceeding here. The undersigned is always willing to hand over more data and talk about it.

What to investigate

The undersigned, and with him several persons, wants that you as an umbrella organization, the Vatican, will investigate what's wrong on our islands concerning the Roman Catholic faith and what is proclaimed under the dictatorship of Mr. Secco, his governance in his Diocese Willemstad.
Hereby the undersigned demands to Pope Franciscus and his cardinals at the Vatican to investigate and deal with the following issues:
- The sexual abuse of minors under the Diocese of Willemstad. Past and present.
- The sexual abuse of adults under the Diocese of Willemstad. Past and present.
- To figure out how many children are aroused by your priests among the faithful and, with the knowledge of the Diocese of Willemstad.
- Reportedly, Mr. Secco has a son and that has even been confirmed by members of the Diocese of Willemstad. Is that true, so why the people who are saying this their life is made impossible?
- The extortion of those people who no longer are able to bear these actions by the Diocese of Willemstad.
- An impartial investigation of all cases of sexual abuse by priests, under the Diocese of Willemstad, from past to present (no period of limitation as Mr. Secco says).
- Bribing people so to get things arranged by the Diocese of Willemstad.
- Spreading lies and suppressing the media by the Diocese of Willemstad.
- The involvement of local politics by the Diocese of Willemstad.
- The involvement in local schools and the Roman Catholic school board by the Diocese of Willemstad.
- Taking money from the government what certainly makes of your priests civil servants and this all under the Diocese of Willemstad.
- The prosecution of those civil servants as the law prescribes in actions against the law and so also the priests of the Diocese of Willemstad.
- What is the role of the second bishop of the Diocese of Willemstad, Gregorio Redoblado whose activities are on the forefront and he is even speaking as being bishop.
- Putting them out of their homes, selling houses and lands of which the inhabitants got commitments from the former Bishop Ellis to remain to live there, done by the Diocese of Willemstad.
- Last but not least, and it would do well to the Vatican, as in the investigation you also include if the apparently tens of millions have surely ended up in the cashbox of the Vatican. Several people here threw doubt on that. Since the appointment of Mr. Secco the Diocese of Willemstad reportedly, has literally sold EVERYTHING the Diocese possessed. Which meant; many lands, houses, buildings and possessions. The people on the island have never been truly informed where the tens of millions have gone to. Though, they are constantly told that all the money has been transferred to the Vatican. If so, then again it is flight of capital which is also illegal! The question then arises: How is it possible that assets of a country can be sold and apparently illegally shifted to the Vatican?

What the undersigned expected

It would be right if you, as revolutionary pope Franciscus, dare to submit an independent investigation to this bishop Secco and his Diocese Willemstad. Included people associated with the Diocese, past and present. So at some later stage, they all will be held to account.

Gentlemen living in the distant Vatican, enough is enough and the undersigned hopes that you will see that imposing and enforcing a religion is no longer an option in today's time. The undersigned hopes from his heart and soul that our future children on these islands; Aruba, Bonaire, Curacao, St. Maarten, St. Eustatius, Saba under the Dutch flag, no longer have to deal with this misery and that they are free to believe in whatever faith and may apply honesty and sincerity in their lives. On these islands we now live under a religious regime where people are absolutely terrified.

If the undersigned does not receive further notice from you, the undersigned assumes that you as Pope and your Cardinals agree with the many actions performed under the Diocese of Willemstad. But on the basis of that you as pope and as the institution Vatican, know human values, the undersigned then assumes that you will investigate the issues raised in this letter and in the report "The dictatorial behavior of the Diocese of Willemstad" and take action against this dictatorial misconduct. In 2015, there are still many people who continue to suffer from this behavior, causing much suffering among children.

With sunny regards and wishing you much wisdom and courage,

john; h. of the family baselmans-Oracle
Dokterstuin 237
Willemstad, Curaçao, former Netherlands Antilles
Phone: +5999-864-3595
Portable: +5999-560-3914
E-Mail: john.baselmans@gmail.com

*Annex to the report: "Het dictatoriaal gedrag van bisdom Willemstad" ("The dictatorial behavior of the Diocese of Willemstad")

*This report can also be digital downloaded on the link:
http://www.johnbaselmans.com/Downloads/Books/
Aangifte_Vatikaan_download.pdf

17:36 April 22th 2015

Walgelijk

Ik citeer de eerste alinea van de Amigoe als verslag van het gesprek tussen Bisdom Willemstad en PAIS.
"De Katholieke Kerk heeft procedures en regels opgenomen in het kerkelijk recht met betrekking tot seksueel misbruik. Daarvan maakt zij gebruik indien dat nodig is."

Dan komt regel 2

"Naast deze regels is er de strafrechtelijke en civielrechtelijke wetgeving van Curaçao die op daders van seksueel misbruik van toepassing zijn en waaronder ook religieuzen vallen."

Waarom worden de ambtenaren (zoals verder duidelijk is geworden uit het artikel) niet vervolgd en veroordeeld zoals in Amerika?

In dezelfde editie van de krant lezen we dit:
"De veroordeelde bisschop Robert Finn van het Amerikaanse bisdom Kansas City-St. Joseph heeft zijn functie neergelegd. Paus Franciscus heeft het ontslag aanvaard, liet het Vaticaan vandaag weten. Finn (62) werd in september 2012 tot een gevangenisstraf van twee jaar voorwaardelijk veroordeeld, omdat hij een priester die van het maken van kinderporno werd beschuldigd, de hand boven het hoofd had gehouden."

Wanneer gaat het land Curaçao heer Secco verantwoordelijk stellen en juridisch vervolgen voor de daden die enkele van zijn ambtenaren (van land Curaçao) hebben gedaan en nog doen op ons eiland met onze kinderen? Dat je dan nog een PAIS hebt die kost wat kost nu kromme zaken recht wil praten is in en in triest en heer Rosaria en zijn team moeten zich diep schamen dat ze zowel de bevolking als de kinderen op deze manier nog een trap nageven. Het enige recht is niet het recht wat Bisdom Willemstad wil hanteren maar het strafrechtelijk recht zoals deze nu gehanteerd wordt in Amerika en overigens meerdere landen op deze wereld en dat in samenwerking met het Vatikaan! Mogen we er uit concluderen dat heer Secco op eigen houtje aan het handelen is buiten zijn meerdere om?

We zullen dit eens gaan toetsen met het Vatikaan. Want het heeft er alle blijk naar dat hier een eigen wereld (zoals in regel 1) gehanteerd wordt door Bisdom Willemstad.

14:27 April 20th 2015

Kinderleed gepromoot in het blad "Kinderkrant"

In aflevering 60 is er een stukje te lezen in de colom "Een eerlijke colom over moederschap".
Daar lees je dat een vader en een moeder een hond (genaamd Bloem) boven hun kind (dochter) stellen. De hond was er eerder bij deze twee "ouders" dan het kind. Toen het kind er kwam (zo werd de dochter omschreven) bleek ze zwaar allergisch te zijn voor honden. "Rode vlekken dikke ogen...". Dan komt de vraag of de hond de deur moet worden gewezen. "Maar dat behoort voor ons (de ouders) tot de categorie 'not an option'". Er kwamen huisregels (let wel voor 'het kind') en "dat kind" ja er werd maar over "dat kind of mupske" gesproken, moest zich maar aanpassen aan het ware kind, wat duidelijk de hond is! Het lukte kennelijk niet om dochterlief werkelijk van het hondje weg te houden en dat werd dan nog wel eens opgepakt en werd ze benaderd van "pas op straks valt 'bloem' (zo heet de hond) en dan breekt ze haar rug". Het antwoord van de dochter was "Dat is dan toch juist goed voor mijn ogen"! Een zin die door merg en been gaat, want hier geeft het kind aan dat ze al die jaren "gemarteld" wordt door ouders die een hond boven hun eigen dochter plaatsen. Dan wordt het verhaal nog vervolgd met een lach en dat het kinderkrant waardig is! Dit alles laat zien dat deze krant niet voor het kind opkomt maar voor ouders die dieren boven hun kinderen stellen.

Bij het contacten tot 2 maal toe van deze krant werd er totaal niet gereageerd, ook mails om deze zaak te bekijken naar de kinderbescherming bleek nergens toe te leiden. Wel was mevrouw Gonesh als de kippen bij om mij te wijzen dat ik een foutje had in de naam die ik vernoemde maar ging niet in op het gehele voorval.

Helaas zien we hier wederom dat we naast bisdom Willemstad (die wij betalen voor onze kinderen te misbruiken) het zo ver is gekomen dat een kinderkrant en een kinderbescherming (de laatste ook subsidies ontvangt uit onze pot) NIET willen opkomen voor onze kinderen na mijn beklag en de kinderkrant er zelfs nog een lachende kolom van maakte.

11:09 April 18th 2015

Schande!

Kom niet bij de kinderbescherming, ga maar naar de verkrachter.

Als reactie van onze kinderbescherming op mijn ingezonden stuk over; dat een hond boven een kind geplaatst wordt dat allergisch is, kreeg ik van onze kinderbescherming Curaçao, buiten dat er gevallen werd over de naam, de volgende zin te lezen:
"Uw opmerkingen en beklag moeten gericht worden aan de makers en uitgevers van de desbetreffende Kinderkrant en niet aan de Stichting Kinderbescherming Curaçao"

Eerst deel ik enkele reacties van personen die deze brief gelezen hebben;
Heer Jopie Abraham
"Werkelijk de meest idiote reactie en verwijzing ooit !! Dus als een krant iets schrijft of constateert moet je nooit meer naar het OM, de rechter of wie dan ook, maar je beklag doen bij de maker en uitgever."
Heer Drs. Keith Carlo.
"Het trieste voorval in deze bedoeld is een klassieke illustratie van hoe het belang van het kind als een eerste overweging uit het oog verloren wordt , met andere woorden hoe artikel 3 van het Internationale Verdrag Rechten van het Kind, die door ons land is geractificeerd, geweld wordt aangedaan en dat nota bene door een (particuliere) instelling voor maatschappelijk welzijn van het kind, in dit geval de SKBC."

Buiten dat ik mijn beklag tot 3 maal toe gedeponeerd heb bij Kinderkrant, en geen gehoor kreeg, is het toch van de zotte dat je deze regel voor ogen krijgt vanuit het orgaan waarvan je aan neemt dat deze kinderleed moet aanpakken! Ik zie mij als kind al mijn beklag doen bij de verkrachter of bij bijvoorbeeld de pastoor die met zijn tengels aan mijn lijf zat. Of zoals bisdom Willemstad wil, mijn beklag doen bij de bisschop die juist alles laat verdwijnen.

Geen wonder dat kinderleed hier een explosieve tijd mee maakt en dat de directeur van de kinderbescherming Curaçao zich kennelijk alleen druk maakt over haar naam en niet over het geval.

Het is toch in en in triest dat je je beklag maar moet doen bij de veroorzaker! Zo kunnen we dus OM, rechters en alle instanties wel opdoeken. Beklag doe je niet bij de veroorzaker maar bij een onafhankelijke instantie!

Mevrouw Betrian-Gonesh als directeur van de kinderbescherming Curaçao heeft zich hiermee zelf ontslagen en op een dood spoor gezet. Ook is subsidie verstrekken geen optie meer daar deze stichting zeer duidelijk aan geeft dat deze niet voor de kinderen zit. En kinderen van Curaçao; jongens en meisjes ga naar je verkrachter en ga daar klagen.

Veel is mogelijk op Curaçao maar dit verslaat werkelijk alle redelijkheid en menselijkheid.

Laten we hopen dat er bij deze zeer cruciale stichtingen en clubjes weer mensen komen die hun ego vaarwel kunnen zeggen en gaan werken om onze kinderen te beschermen.

09:36 April 12th 2015

Negerende ouders

2 Weken geleden startte ik een enquête rond en om het kindermisbruik van onze kinderen door geestelijken. Deze om in kaart te brengen en of men willend is dit gezamenlijk aan te pakken.

Op dat zelfde moment werd er ook nog eens bekend vanuit de politiek dat de RK betaald word en op loonschalen staat van onze overheid. De politicus die dit via vragen weer eens naar buiten bracht (was al eerder eens aangekaart) werd al zeer snel op de vingers getikt door gelovigen in zijn partij. Binnen enkele dagen verdraaide hij zijn verhaal geheel en sprak niet meer over het betalen van geestelijken via ons belastinggeld maar week totaal af en verklaarde dat er meer aandacht aan meldpunten moest zijn waar men aangiftes kan doen als ooms en andere personen zich vergrepen aan kinderen. Deze politicus was dus zo ver gebrainwashed dat hij niet meer wist dat deze meldpunten er al lang zijn. Maar de instanties die daar me gemoeid zijn kunnen niets doen tegen geestelijken omdat deze beschermd worden door bisdom Willemstad. Het zelfde bisdom die hem opdroeg om zijn mond te houden en de aandacht totaal af te wenden van de kern van het probleem.

Terugkomend op de enquête die nu gesloten is, was het meest verontrustbaren dat er zelfs personen invulden dat het kindermisbruik van onze kinderen gewoon door moest gaan want we kunnen er toch niets aan doen (4.48%) en 1.82% vond zelfs dat de geestelijken mogen doen buiten de kerk om wat zij willen. Ook waren er antwoorden van dat men beter ver van het bisdom kan blijven want het zijn "gevaarlijke mensen". Ook willen 58.33% van de mensen gewoon bij het RK blijven want er verandert toch niets. En zo zijn nog enkele verontruste zaken. De meest verontruste zaak is dat van de ruim 150.500 bewoners van dit eiland er maar 76 waren die de moeite namen om hun standpunt kenbaar te maken! Dat wil zeggen dat 150.424 personen het niets scheelt wat er met hen en hun kinderen heden ten dagen gebeurt!

Willen we zaken gaan veranderen zullen we aan blok zaken aan moeten pakken. Zoals uit de enquête blijkt via persoonlijke aantekeningen dat vele mensen vreselijk bang zijn voor vergeldingsacties vanuit bisdom Willemstad. Zo zullen onze kinderen blijven misbruikt worden door deze geestelijke groep en heeft niet een van de niet gereageerde personen (150.424) geen recht van spreken. Zwijgen is wel akkoord gaan en zo zullen onze kinderen een lustobject blijven van de geestelijken op onze eilanden.

Voor mij zijn de zaken afgedaan in deze zaak en ga ik via mijn eigen weg de mishandeling van de kinderen om me heen aanpakken daar de bevolking van onze eilanden dus duidelijk staat achter het verziekt systeem samenhangend aan een of ander ziekelijk geloof. Jammer, want de mogelijkheid was er om eens en voor altijd deze geestelijken en hun clubjes en hun geldschieters aan te pakken. Maar men verkiest liever de weg van zwijgen en de andere kant opkijken dan de weg van definitief aanpakken en onze kinderen een veilige toekomst bieden. Helaas hedendaagse jeugd, uw ouders zijn bang en zwaar onder druk van deze clubjes. Neem het hen niet kwalijk, ze zijn nog slaaf van geloof en hun heersers.

John H Baselmans-Oracle

16:22 April 12th 2015

Beatrix naar Curaçao voor opening tentoonstelling WO II

Heel mooi, kunnen we haar meteen mijn matrix boek aanbieden en de zaken die ze met haar familie op haar naam hebben staan door nemen. Bedankt Roy van Zuydewijn voor de informatie.

Eén op Eén: Edwin De Roy van Zuydewijn

https://www.youtube.com/watch?v=h-ZiW215BkI&feature=youtu.be

12:57 April 08th 2015

Wat de CID doet als je hun niet aan staat

Hoe goed ken jij iemand écht?

De beste vrienden van Esther Lichthart worden verdacht van het bezitten en verspreiden van kinderporno. Esther steunt ze in het maandenlange onderzoek, maar twijfelt ook – al is het maar heel even. ‘Natúúrlijk pasten we op elkaars kinderen. Dus kinderporno? Onvoorstelbaar.’

Tekst Esther Lichthart, beeld Getty Images

Het is woensdag 3 april 2013 als ik een whatsapp krijg van een van mijn beste vriendinnen; Vera. ‘Michiel en ik zitten in de problemen, geloof ik.’ ‘Ik bel je even,’ antwoord ik. Als ik haar aan de lijn heb, zegt Vera: ‘Het is zó bizar. Ik krijg het haast niet over mijn lippen. Maar we worden verdacht van het verspreiden van kinderporno.’ Kinderporno? Ik probeer de impact van het gezegde te bevatten. Vera vertelt, met een lichte trilling in haar stem, hoe zoon Sam (16) de dag ervoor uit school het huis niet in kon: zijn sleutel paste niet in het slot. Hij belt zijn moeder, die op haar werk is. Op de deur is een sticker geplakt, zegt hij. Sam leest voor: ‘Er is een nieuw slot op uw deur gezet door de politie. De sleutels kunt u ophalen op het bureau in de buurt.’ Vera zegt tegen haar collega’s dat ze naar huis moet en fietst zo snel ze kan naar het bureau. De agent aan de balie zegt: ‘Komt u maar even mee naar de verhoorkamer.’ Vera denkt nog: de verhoorkamer? Wat moet ik dáár? De agent vertelt haar dat de politie op last van de officier van justitie hun slot heeft opengebroken en dat er een huiszoeking is geweest ‘op verdenking van kinderporno.’ ‘Binnen vindt u een brief met alle details.’ Ze krijgt drie sleutels mee, waarvoor ze moet tekenen en zich moet legitimeren. Wat er aan de hand is, dringt niet meteen tot Vera door. Gelukkig is er niet ingebroken, denkt ze nog. Ze belt Michiel dat hij naar huis moet komen.

Gezamenlijke vakanties

Kinderporno en Vera: als het niet zo treurig klonk, zou ik heel hard in de lach schieten. Ik ken Vera nu een jaar of vijftien – onze oudste zoons zaten bij elkaar op de crèche. Het klikte meteen: al op de eerste dag zitten we samen aan de koffie en daar komen in de loop der jaren nog honderden koffies bij – net als talloze wijntjes, etentjes, speeltuinbezoekjes, uitjes én gezamenlijke vakanties. Onze zoons verliezen elkaar na de basisschool uit het oog, maar onze dochters, die drie jaar jonger zijn, blijven beste vriendinnen. Net als Vera en ik. ’s Zomers gaan we naar Texel, we maken tripjes naar Milaan en Kroatië en vieren samen Sinterklaas. Met onze kinderen en haar man Michiel, die altijd vol droogkomische verhalen zit. En natúúrlijk vangen we elkaars kinderen op, als we een avond uitgaan of een weekendje weg willen. Dus kin-der-por-no? En Vera? En Michiel? Werkelijk niets in mij kan zich daar een voorstelling van maken.

‘Blotebillendans’

Vera maakt het nieuwe slot open en loopt samen met Michiel door het huis. Ze zien dat de desktop weg is – alleen het scherm staat er nog – net als een notebook en de laptop van Sam. Er staat nog wel een klein notebook náást de computer, blijkbaar heeft de politie die over het hoofd gezien. Ook de SD-kaarten zijn uit de camera’s verdwenen. Langzaam dringt het tot Vera door: al onze spullen zijn doorzocht, alles wat digitaal is, is meegenomen. Op tafel ligt een briefje met het nummer van de zedenpolitie. Dat kunnen ze bellen bij vragen. Michiel belt meteen, vanuit de slaapkamer, zodat Sam niet kan meeluisteren. Hij stelt de vragen die ook door het hoofd van Vera gaan: wat is er gebeurd? Waarom zijn ze opeens verdacht? Wat wijst er in godsnaam op kinderporno? De agent kan of wil niets zeggen, want: ‘Het onderzoek loopt nog.’ In een poging grip op de situatie te krijgen, nemen Michiel en Vera eerst Sam en dan dochter Mirthe (13) apart. Ze vragen of ze misschien iets verdachts van internet hebben gedownload? Of dat vriendjes dat wellicht hebben gedaan bij hun thuis? Ze zeggen dat ze niet boos zullen zijn, maar het wel graag willen weten. Aan Sam vragen ze of hij misschien de ‘Blotebillendans’ online heeft gezet, een filmpje van Mirthe en haar nichtje. Op de camping maakten ze zich een jaar of tien eerder zó vies in de modder dat Michiel ze met de tuinslang schoonspoot. Ze gilden van het lachen, ondertussen schuddend met hun billen. Ze noemden het zelf de ‘Blotebillendans’. Er is een filmpje van gemaakt, dat Sam als oudere broer – uiteraard – een debiel filmpje vindt. Hij pest Mirthe er regelmatig mee en als ze ruzie hebben, dreigt hij het op Facebook te zetten. ‘Maar dat heb ik echt niet gedaan!’ verzekert hij. Die avond blijven Vera en Michiel er maar over doorpraten: wat zou er gebeurd kunnen zijn? Staat er echt kinderporno op hun computer? En hoe komt die daar dan? Is hun IP-adres gehackt? Hebben ze zelf per ongeluk iets gedownload, toen ze een site of een film aanklikten, of toch de kinderen? Michiel zegt tegen Vera: ‘Ik heb echt niets gedaan!’ – en blijft dat maar herhalen. Ik durf Vera dan nog niet te vragen wat ik haar een of twee maanden later wel vraag: of ze ooit maar één moment aan Michiel heeft getwijfeld. Een klotevraag, maar ik moet hem toch stellen. Michiel en zij kennen elkaar al 27 jaar. Nee, zal ze zeggen. Nee, echt geen moment. ‘Ik kan het me van niemand die ik ken voorstellen – maar van Michiel al helemaal niet!’ Ze besluiten volledig mee te werken aan het politieonderzoek. ‘Dan zullen ze snel inzien dat het allemaal een vergissing is!’, zegt Vera. Michiel belt meteen zélf naar de politie met de mededeling: ‘Prima als jullie onze computers willen controleren, maar jullie zijn er wel één vergeten.’ Een half uur later staat er een rechercheur op de stoep die de laptop in beslag neemt.

Net na Robert M.

Het is voor Vera en Michiel zonneklaar: ze hangen de verdenking niet aan de grote klok. Tegen de kinderen en hun ouders zeggen ze dat de politie hen verdenkt van ‘criminele activiteiten op het internet’. Het woord ‘kinderporno’ noemen ze niet. ‘We werken allebei in het onderwijs. Als alleen al bekend wordt dat er een huiszoeking is gedaan, zijn we onze baan kwijt. Michiel heeft het vaak genoeg meegemaakt, dat een collega onterecht werd beschuldigd van seksueel misbruik. Ook al blijkt er achteraf niets aan de hand te zijn: je leven is verwoest. Je bent je baan kwijt en mensen kijken je met de nek aan. Je bent aan de schandpaal genageld.’ En het is net na de zaak met Robert M. het onderwerp is heel actueel. Doodsbang voor wat er gaat gebeuren, besluiten ze dat ook de kinderen het er met niemand over mogen hebben, hoe moeilijk dat ook is.

IP-adres gehackt?

In bed malen de gedachten door mijn hoofd. Mijn beste vriendin! Kinderporno! Natuurlijk hebben zij daar niets mee te maken. Maar hoe kan het dat de politie hen verdenkt? Is hun IP-adres gehackt? Het is het enige aannemelijke dat ik kan bedenken. Toch is er een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: ‘Maar álle mensen die kinderporno hebben gemaakt, of van seksueel misbruik zijn beschuldigd, hadden vast mensen die voor hen door het vuur gingen. Types als Marc Dutroux en Joran van der Sloot waarschijnlijk ook. In hoeverre ken je mensen nu écht?’ Toch blijft het bizar. Uren later val ik in slaap. Als ik in de vroege ochtend wakker word, stuur ik Michiel een sms: ‘Ik hoorde van Vera wat er speelt. Wat afschuwelijk! Als ik ook maar iets kan doen, laat het me weten.’ Als ik een week later bij hen aan de keukentafel zit, zegt Michiel vrij droog en nuchter: ‘Écht precies weet je toch nooit wat een ander denkt en doet. Jij van mij niet en ik van jou niet. Je wéét het gewoon niet. En als ze ons willen onderzoeken, dan is dat maar zo. Het is de consequentie van ons rechtssysteem. Ik wil zelf ook niet in een land wonen waar criminelen hun gang kunnen gaan – al helemaal niet als het om kinderporno gaat. Dus als er aanwijzingen zijn die onze kant op wijzen, laat ze het maar uitzoeken.’ Ik vind het ontzettend knap hoe hij ermee omgaat. Twee weken na de ‘inval’ krijgen ze het proces-verbaal. Daarin staat de verdenking: ‘Het in het bezit hebben en/of het verspreiden van kinderporno.’ Vera stopt het snel diep weg. ‘Ik hoef dit niet ieder moment te zien, en de kinderen al helemaal niet.’ Wekelijks bellen ze naar de zedenpolitie voor meer informatie: kunnen ze al wat meer vertellen? Wat staat hen te wachten? De informatie die ze krijgen is miniem, maar een rechercheur vertelt hen op een gegeven moment wel preciezer wat de verdenking is: het zou gaan om het uploaden van één bestand pornografisch materiaal. Daar zouden ze ‘een aantal aanwijzingen’ voor hebben. Het gaat dus niet om downloaden, zoals ze tot nu toe dachten, maar om ‘uploaden’ – en dat is verspreiden. Michiel vraagt of het om het filmpje ‘Blotebillendans’ gaat. Nee, antwoordt de rechercheur, maar dat filmpje hebben ze wel bekeken. Veel meer komt er niet los tijdens de wekelijkse belsessies. Ze moeten geduld hebben, het onderzoek loopt. Het is om gek van te worden. Een aantal weken later laat een rechercheur vallen dat het gaat om een ‘bijvangst’ in de jacht naar een écht groot kinderpornonetwerk. Ook zijn ze de enigen niet; die tweede april is er ook een inval gedaan bij twee andere huishoudens. Michiel en Vera vragen of de laptop van hun zoon misschien als eerste kan worden onderzocht, want die heeft hij nodig voor zijn opleiding. Ze zullen hun best doen, zeggen de rechercheurs.

‘Een gezonde Hollandse jongen’

Vera ziet er onderhand moe en gespannen uit; de affaire vreet aan haar. Ook bij Michiel laten de stress en onzekerheid zijn sporen na. Hij ziet er aangeslagen uit, wakker en kan dan niet meer slapen. Daardoor is hij overdag, op zijn werk, moe. Hij is niet iemand die het hart op de tong draagt, en ook zijn twee beste vrienden, collega’s van school, vertelt hij niet wat er speelt. Als ik Vera vraag of hij toch niet iemand op zijn werk in vertrouwen moet nemen – want dit is toch geen gezonde situatie – zegt ze: ‘Dan is hij meteen zijn baan kwijt! Alleen al de verdenking is genoeg om hem op non-actief te zetten. En dan is hij voor zijn leven gebrandmerkt.’ En dus zwijgen ze. Twee maanden na de huiszoeking krijgen ze bericht dat ze Sams laptop kunnen ophalen op het hoofdbureau. Daar deelt een rechercheur Michiel mee dat er niets is gevonden dat op kinderporno wijst, maar dat ze hebben gezien dat Sam ‘een gezonde Hollandse jongen’ is. Wat dat inhoudt, blijft vaag; Vera houdt het er maar op dat Sam weleens porno kijkt, en dat de politie dat heeft gezien. Nu de eerste laptop terug is, groeit de hoop dat het allemaal snel over zal zijn. Ondertussen hoor ik een vriend uit die veel weet van dataverkeer. Ik vertel hem dat ‘kennissen van kennissen’ verdacht worden van het bezitten en/of verspreiden van kinderporno, en dat er een politieonderzoek loopt. ‘O, dat kan járen duren’, weet hij.

Leven verwoest

Een tijdlang zijn er geen nieuwe ontwikkelingen. Andere zaken eisen de aandacht op: een heel goede vriendin van Vera wordt ziek, de moeder van Michiel overlijdt. De ‘zaak’ verdwijnt wat naar de achtergrond, en de maanden glijden voorbij. Ze zijn net terug van vakantie als er een oproep voor een verhoor op hun deurmat valt. Michiel moet zich op het hoofdbureau melden. Voor het eerst zien Michiel en Vera zwart op wit staan wat de verdenking is: het verzenden van een mail op een bepaalde datum in 2012, met een bestand kinderporno, naar een site in Amerika. Omdat het IP-adres op naam van Michiel staat, is hij degene die wordt gehoord. Onmiddellijk bellen Vera en Michiel een bevriende advocaat. De volgende ochtend bespreken ze met hem wat hen te wachten kan staan. Hij schetst verschillende scenario’s. Als er werkelijk kinderporno is aangetroffen, kunnen ze Michiel om te beginnen 3 keer 24 uur vasthouden. Als er sprake is van veel belastend materiaal, kan dit oplopen tot 14 dagen – en later zelfs tot 30, 60 en 90 dagen. Vera realiseert zich dat áls er op de een of andere manier toch ‘bewijs’ is gevonden – wat dat ook mag inhouden – hun hele leven in één klap is verwoest. Want wat moeten ze mensen zeggen als Michiel in de cel belandt? Om twee uur is het verhoor. Anderhalf uur later belt Michiel. Het is klaar, over, voorbij: hij wordt niet in staat van beschuldiging gesteld. De rechercheurs van de zedenpolitie vertellen hem direct dat er geen bewijs is voor de verdenking ‘bezit en verspreiden van kinderporno’. Er zijn géén verdachte bestanden op de computer gevonden, en – heel belangrijk – ook geen versleutelprogramma’s, die bij kinderporno vaak worden aangetroffen. Ook de mail met het verdachte bestand is niet meer te achterhalen; en de Amerikaanse site bestaat niet meer, dus daar zijn ook geen sporen van. Het mailadres waarmee het bestand is verzonden, is ook niet van hen, er zou alleen gebruik zijn gemaakt van hun IP-adres. Als Michiel en de advocaat vragen waarom er dan niet achterhaald is van wie dat mailadres is, krijgen ze te horen dat dat veel te veel werk is. Ergo: de aanklacht komt te vervallen, maar wat er nu precies is gebeurd, blijft onduidelijk. Het lijkt er vooral op dat hun IP-adres door anderen is gebruikt om iets te verzenden. Omdat het om een ‘kleine zaak’ gaat, kiest de politie ervoor om niet verder te rechercheren. Tegen de advocaat zegt een agent: ‘Het had u ook kunnen overkomen.’

Doorgezaagd

Ook al komt er geen aanklacht, tóch zagen de rechercheurs Michiel nog anderhalf uur door over zijn seksuele voorkeuren, of hij porno kijkt en zo ja, wat voor porno. Vera is opgelucht, koopt champagne, belt de weinige mensen die op de hoogte waren van de verdenking om te vertellen van de goede afloop – en die avond gaan ze uit eten. Michiel loop ik een dag later toevallig tegen het lijf. Ik feliciteer hem met de goede afloop en omhels hem aanzienlijk langer dan normaal. Van de politie horen ze niets meer. Geen briefje, geen verontschuldiging, geen bloemetje. Ze krijgen ook geen vergoeding voor de nieuwe computer die ze tijdens het onderzoek hebben aangeschaft. De oude computers hebben ze teruggekregen, maar daarmee mailen, internetten of facebooken voelt niet goed: véél te onveilig.

12:57 April 08th 2015

Het boek wat de RABO Bank verboden heeft via de rechter.

Het is nu gratis te downloaden!

https://dutchamazingnewsblog.wordpress.com/2015/04/12/de-verpanding-hoe-de-rabobank-op-de-kunst-van-haar-klanten-jaagt-kunst-verdwijnt-waar-rabo-verschijnt-e-book/

07:12 April 04th 2015

Het grootste spionage netwerk oa gelegerd in deze gebouwen.

dat dat op een onschuldig lijkend eilandje Curacao genaamd