Verklaring

by John Baselmans on Wednesday, April 18, 1993 -2014 at 1:31pm ·

Sinds 1 maart 1993 -2014 ben ik gestopt met stukken te schrijven of zaken te signaleren op het eiland Curaçao die betrekking hebben met; corruptie, onrecht, kinderleed, afpersing of wat dan ook te maken hebben. Wilde verhalen gaan ten ronde en daarom mijn verklaring waarom ik tot dit besluit gekomen ben.

In februari 1993 -2014 ging ik naar Kranchi om mijn paspoort te verlengen en werd zeer correct en snel afgehandeld. Ik kwam bij een van de loketten en een vriendelijke dame nam mijn foto en verlopen paspoort aan. Ze typte mijn naam in haar computer, keek me aan en draaide zich om en vroeg aan een heer achter aan een bureau zittend “Kiko ta kuratele?” Ik hoorde de vraag maar dacht meteen “dit is een vergissing want er is niet één rechterlijke uitspraak op financiële zaken of dat ik niet meer mijn zaken zelf kan behartigen”. Dat waren de twee curatelen die ik kende. Ze liep naar die persoon en er werd even gepraat. Ik hoorde die persoon zeggen “lagu numa”. Ze deed de nodige handelingen en ik kon twee weken later het paspoort ophalen.

Doch dit voorval spookte alsmaar door mijn hoofd en ging zoeken of er nog een derde vorm van curatele bestond. Op internet waren vage verklaringen en kon ze niet plaatsen in mijn leven. Dus ik zette er enkele personen op die het voor me uit gingen zoeken. Snel daarna zat ik met deze personen te praten die wat zaken tegen waren gekomen over mij. Curatele, vertelden me deze personen, is als iemand in de gaten gehouden wordt, ongewenst is, en een “one way ticket” gaat krijgen zodra ze een reden vinden om je die te geven! Curatele is dat ze je het leven moeilijk gaan maken. Wie “ze” zijn verklaarden deze personen ook en vertelden mij dat het de Veiligheidsdienst Curaçao is! Curatele wil zeggen in jouw geval John, dat je dag en nacht geschaduwd wordt. Ze hebben alle telefoongesprekken van je, en ze hebben reeds je totale harddisk van je computer gekopieerd! Ze weten hoe laat je naar bed gaat en ze weten wanneer je wakker wordt. Ze weten wat en waar je hebt betaald en zo ook wat je koopt. Op de vraag vanaf wanneer werd me een datum gezegd. Midden in juli 2011, vanaf die dag houden ze je in de gaten en je weet ook nu uit welke hoek het komt.

Ja, dat werd meteen duidelijk wie en wat hier achter zit. De boeken, met de vele gevallen daarin, klikten nu in zijn geheel in elkaar. In eerste instantie was het voor mij een grote overwinning want ik kreeg zo nogmaals de bevestiging waarover ik geschreven heb. Er is geen vrijheid van meningsuiting, mensen worden geïntimideerd en afgeperst zodra ze iets anders denken dan wat gedacht mag worden. Wel hield deze bevestiging in dat ook duidelijk werd dat de lokale bevolking niet geholpen wil worden. Velen schreeuwen maar durven niets te ondernemen. Met slijk gooien heeft geen nut als men zelf met slijk besmeurd is en dat gebeurt nu momenteel op dit eiland Curaçao.

Ik wil daar geen deel vanuit maken en heb besloten, samen met alle mensen die me steunden en mee hielpen, te stoppen met nog meer energie te steken in dit eiland. Als men niet wil inzien wat er speelt zal men het moeten ondervinden. Triest is dat, zoals alsmaar blijkt, mensen op dit eiland onderdrukt worden en dat de internationale mensenrechten al geruime tijd niet gerespecteerd worden.

Zoals ik al eerder schreef;

“I rest my case”

Ik ga door voor die mensen op de wereld die wel openstaan voor veranderingen.

Het gaat u allen goed.

John H Baselmans