De 7 meest mysterieuze, echte X-Files die nooit zijn opgelost

1. The Zodiac Killer

Tussen 1968 en 1969 werd Noord-Californië geteisterd door een bijzonder nauwkeurige seriemoordenaar. Hij wist dusdanig te werk te gaan, dat de politie constant op een dood spoor uitliep. Op 1 augustus 1969 kwam daar verandering in. Op de redactie van de San Francisco Chronicle komt een brief binnen waarin iemand claimt de moordenaar te zijn. In de brief komen zulke specifieke details voor, dat het haast niet anders kan dan dat het daadwerkelijk om de dader gaat. Naast een brief zat er ook een code in de enveloppe. De schrijver van de brief eist dat deze code gepubliceerd wordt door de krant, omdat hij anders nog meer mensen gaat vermoorden. De code zou zijn identiteit verraden, dus het was van groot belang dat deze gekraakt werd.

Er kwamen steeds meer brieven binnen, die doorgaans begonnen met “This is the Zodiac speaking”. Allemaal waren ze ondertekend met een cirkel met een kruis erdoor, het zogenaamde Zodiac-teken, met daarachter het geclaimde aantal slachtoffers. Om de San Francisco Police Department uit te dagen, schreef hij ook de score “SFPD = 0” op. Het is de SFPD echter nooit gelukt om de nauwkeurig uitgedachte code te kraken. Hierdoor kon The Zodiac maar liefst 37 mensen vermoorden. Althans, dat beweerde hij. Uiteindelijk is hij voor vijf moorden ook daadwerkelijk als dader aangewezen.
Ondanks dat veel mensen beweren The Zodiac te hebben gekend, is hij nooit gevonden. In 2009 claimde Victoria Perez dat The Zodiac Killer haar overleden vader was. Guy Ward Hendrickson zou zelfs zijn dochter meegenomen hebben als hij op strooptocht ging. In 2012 schreef Lyndon Lafferty (oud politieagent) dat de Zodiac Killer zelfs nog leefde. Hij zou ver voorbij de 90 zijn en ergens in Noord-Californië leven. Hij maakte echter nooit de identiteit van The Zodiac bekend. In 2014 verscheen nog een boek van Gary L. Stewart, die ook stug volhield dat hij de zoon van de Zodiac was.

Al deze leads zijn nooit echt serieus genomen door de politie. De identiteit van de moordenaar is nog altijd onbekend en het politiedossier is nooit echt afgesloten. Veel amateurs hebben zich over de zaak gebogen en getracht deze op te lossen, maar al die tijd zonder resultaat.

2. The Pollock Twins

In 1957 kwamen de twee zussen Joanna en Jacqueline Pollock om bij een tragisch ongeluk in Engeland. Joanna was op dat moment 11 jaar en Jacqueline 6 jaar. Ze waren met een vriendje onderweg naar de Saint Mary’s Church in Hexham, toen ze werden geschept door een auto. De twee meisjes waren op slag dood en hun vriendje overleed kort daarna in het ziekenhuis.

Een jaar na het noodlottige ongeval, beviel de moeder van de meisjes van een tweeling. Jennifer en Gillian. Jennifer bleek bij de geboorte exact hetzelfde witte lijntje op haar voorhoofd te hebben dat op de exact dezelfde plek zat als het litteken van de overleden Jacqueline. Op de linkerheup van de baby zat een moedervlek die dezelfde grootte had als die van haar overleden zus.

Toen de meisjes drie jaar oud waren, kwamen ze voor het eerst in Hexham. Ze bleken de plaats zo goed te kennen, dat ze zelfs de school en de speeltuin konden omschrijven, terwijl ze daar nog nooit geweest waren. Ook herkenden ze het huis waar hun familie gewoond had. Het werd nog een stukje vreemder toen de kinderen het oude speelgoed van de overleden zusjes overhandigd kregen. Ze wisten zelfs de namen van de poppen exact te benoemen.

Het verdrietige ongeluk wisten ze tot in de details te beschrijven. Soms speelden ze het zelfs na en beschreven ze dezelfde verwondingen die Jacqueline en Joanna hadden. Toen ze vier jaar oud waren, kregen ze zelfs heimwee naar pretparken waar ze nooit eerder geweest waren. Toen de meisjes vijf jaar oud waren, begonnen hun vreemde herinneringen langzaam te verdwijnen. Sindsdien leven ze hele gewone levens.

Dr. Ian Stevenson (een gerespecteerde psycholoog in die tijd) schreef in zijn boek “Children who remember previous lives” over het verhaal van de Pollock tweeling. Hierin beschreef hij een uniek geval en concludeerde hij dat de tweeling een reïncarnatie was van de overleden zussen.

3.The Ourang Medan

Eén van de grootste mysteries uit de Nederlandse maritieme geschiedenis, is het Ourang Medan mysterie. In juni 1947 vingen verschillende schepen die in de straat van Malakka (nabij Sumatra) vaarden een S.O.S. bericht op. “Alle officieren, inclusief de kapitein, liggen dood op de brug en in de stuurkamer. De hele bemanning is dood.” Kort daarna klonk het bericht “Ik ga dood.” Waarna een oorverdovende stilte de omgeving vulde. Het bericht bleek afkomstig van het ‘Ourang Medan’ schip, dat voornamelijk Nederlandse bemanningsleden aan boord had.

Het Amerikaanse schip ‘Silver Star’ ving dit bericht ook op en besloot in volle vaart naar de Ourang Medan te varen. Toen zij bij het schip aankwamen, probeerden ze contact te maken met de stuurkamer, maar tevergeefs. Er kwam geen antwoord. Eenmaal aan boord deden ze een schokkende ontdekking: de gehele bemanning van het schip was dood. Zelfs de hond die aan boord was werd dood gevonden. Stuk voor stuk lagen ze met open gespreide ogen en gapende mond. Alsof ze zich kapot geschrokken waren vlak voor hun dood. Er werden geen sporen of aanwijzingen gevonden voor de reden van de mysterieuze dood van de bemanningsleden. Er was er geen één met lichamelijk letsel of wonden en nergens lag bloed.

De Silver Star wilde de Ourang Medan naar een haven slepen om de doodsoorzaken te kunnen onderzoeken en het mysterie op te lossen, maar voordat zij de kans kregen kwam er rook uit het onderste dek van het schip vandaan. Kort daarna volgde een heftige explosie die het schip in stukken uit elkaar liet vallen en zonk elke laatste splinter en daarmee elke laatste getuige.

Wat er precies met de bemanning is gebeurd, is nog altijd een raadsel. Een mogelijke verklaring zou zijn dat de bemanning is omgekomen door een giftig methaangas dat uit de oceaan omhoog borrelde of door koolmonoxidevergiftiging dankzij een kapotte stoommachine. Sceptici verklaren zelfs dat het schip nooit bestaan heeft en dat het verhaal van de Ourang Medan een legende is die zeelieden aan elkaar vertelden.

4. Het Anjikuni mysterie

In 1930 deed de Canadese stroper Joe Labelle een weerzinwekkende ontdekking. Het levendige dorp Eskimo, gelegen aan de kunst van Lake Anjikuni in Canada, was volledig uitgestorven. Alle 2000 inwoners waren verdwenen.

Door de onnatuurlijke stilte die hem tegemoet kwam, werd hij achterdochtig. In de verte hoorde hij het knetterende geluid van vuur, hij rende er hoopvol op af in de hoop dat de inwoners probeerden om gevonden te worden. Het enige dat hij vond was een stoofpot met een vuurplaats die nog nasmeulde, maar er was geen ziel meer in de buurt.

De stroper doorzocht het hele dorp en sloeg geen hut over. Het viel hem op dat er voedsel in overvloed was. Het magazijn was gevuld met vis, maar er was niemand. Zelfs de sledehonden waren verdwenen. Hij keek zelfs rond het dorp, in de hoop dat hij sporen zou vinden of informatie over waar de mensen heen waren gegaan. Maar tevergeefs.

Hij verspreidde het bericht aan de politie. Begraafplaatsen werden overhoop gehaald, maar alle graven waren leeg. Wat erg opmerkelijk is, want volgens het geloof van de Inuits is het uit den boze om overleden geliefden op te graven. Een massale zoekactie was het gevolg. Tijdens de zoektocht werd de hele roedel sledehonden gevonden, 12 meter onder de sneeuw, bevroren en uitgehongerd.

Er gaan ook nog geruchten dat er een vreemd blauw licht aan de horizon verscheen, wat absoluut geen Noorderlicht geweest kon zijn. Het was een kunstmatig signaal, aldus de getuigen, dat verdween in de duisternis. Net als die 2000 leden van de Anjikuni stam, waar nooit een vezel van is teruggevonden.

5. De verloren kolonie van Roanoke Island

Het eiland Roanoke in North Carolina is een eiland met geheimen. Een hele Engelse kolonie raakte er zoek in de late zestiende eeuw. Zonder ook maar enkel spoor achter te laten.

In 1586 kwamen kolonisten aan op het eiland en ondernamen ze een poging om zich daar te vestigen. Dat verliep niet geheel vlekkeloos. Mensen kregen honger, gingen hallucineren en voelden zich genoodzaakt om terug naar huis te vertrekken. De Nieuwe Wereld beloofde echter bergen goud, dus in augustus 1587 werd een nieuwe poging ondernomen. In totaal vertrokken 115 mannen, vrouwen en kinderen naar het eiland. Vrij snel vertrok de verse president John White terug naar Engeland om broodnodige voorraden in te slaan. Als gevolg van de oorlog met Spanje, raakte hij verhinderd en werd zijn terugkeer maar liefst drie jaar uitgesteld.

Eenmaal teruggekeerd op Roanoke in augustus 1590 deed hij een schokkende ontdekking. De volledige kolonie was verdwenen. En met slechts één achtergelaten aanwijzing: Het woord ‘Croatoan’ was uitgesneden in een boom. Croatoan was de naam van een stam die leefde op het zuiden van het eiland. Ondanks de zoektocht van White, werd er geen enkel spoor terug gevonden van de 115 personen.

Geruchten gaan dat ze gedood moeten zijn door de Croatoan stam of het eiland vrijwillig hebben verlaten omdat de wacht van 3 jaar hen te duurde. Wellicht verhuisden ze naar het binnenland en zijn ze getrouwd met inheemse Amerikaanse stammen. Een andere mogelijkheid is dat ze op brute wijze vermoord zijn door Spaanse troepen op een noordelijk verblijf in Florida. Hun lot is in ieder geval nooit bekend geworden en zo lang er geen andere aanwijzingen worden gevonden, zal dit mysterie onopgelost blijven.

6. The Green Children

In de 12e eeuw werkten de inwoners van het dorpje Woolpit in het Engelse East Anglia hard op hun land. Ze waren bezig met het oogsten van hun gewassen, toen er uit het niets twee kinderen opdoken uit een gat in de grond. Een jongen en een meisje, groen van kleur en geen van hen bleek Engels te begrijpen of spreken. De kinderen werden meegenomen naar het huis van de ridder Richard de Clane, waar ze eten kregen aangeboden. Dit weigerden ze te eten. Ze weigerden al het eten dat ze aangeboden werd, totdat ze bonenstaken kregen voorgeschoteld.

Al snel werd de jongen ziek en uiteindelijk overleed hij. Het meisje begon langzamerhand te wennen aan haar nieuwe levensstijl, ging steeds meer andere dingen eten en begon zelfs Engels te leren. Toen ze eindelijk ingeburgerd genoeg was om Engelse volzinnen uit te kunnen spreken, vertelde ze waar ze vandaan waren gekomen. Ze kwamen namelijk uit een land dat helemaal groen was van kleur en waar de zon nooit scheen. Het enige licht dat ze hadden was vergelijkbaar met ons maanlicht.

Op een dag waren ze hun vader aan het helpen met de kudde en liepen ze een grot in waar mooie geluiden uit kwamen. Ze liepen steeds verder, tot ze weer licht zagen. Toen ze de grot uitkwamen, werden ze verblind door het zonlicht en doken ze in het gat om te ontduiken aan de vreemde temperatuur van de lucht. Tot het moment dat ze door de bewoners gevonden werden.

De meest voorkomende verklaring is dat de kinderen uit een parallel universum kwamen en door een portaal per ongeluk op onze aarde terecht zijn gekomen. Go figure.

7. De zelfmoordbrug Overtoun Bridge

Nabij het Schotse Milton ligt een brug die de naam Overtoun Bridge draagt. De brug werd gebouwd in 1859 en is berucht vanwege de vele zelfmoorden die er gepleegd worden. Niet door mensen, maar door honden. Sinds 1960 viel het op dat veel honden die er in de buurt komen, spontaan van de brug af springen en na een val van 50 meter te pletter vallen in het bos. In zeldzame gevallen overleeft een hond de val, maar rent deze terug naar boven om vervolgens opnieuw van de brug af te springen. Het meest bizarre aan deze gebeurtenissen is dat alle honden aan dezelfde kant van de brug en op precies dezelfde plek naar beneden springen.

Dankzij het verspreiden van de gebeurtenissen via het internet, weten veel hondenliefhebbers de brug te vermijden. Maar de grote vraag blijft: waarom voelen honden de niet te stoppen drang om van de brug af te springen? Het gerucht gaat dat het spookt in het Overtoun House nabij de brug. In 1994 gooide een zekere Kevin Moy zijn baby van de brug af, omdat hij er van overtuigd was dat het een atheïst was. Kort daarna probeerde hij zelfmoord te plegen door van dezelfde brug af te springen. Waarschijnlijk onder invloed van drugs.

In de Keltische mythologie staat de plek bekend als een zogeheten ‘thin place’. Dat betekent dat de scheidingslijn tussen hemel en aarde er op zijn dunst is, wat een vreemd effect kan hebben op mensen en dieren. Vooral honden schijnen er gevoelig voor te zijn.

Met dank aan flabber.nl